Blog: waarom moeten we niet invullen voor een ander?

Heb jij dat ook al eens meegemaakt? Dat je als een soort verdekte camera in je omgeving iets gadeslaat? Dat je ooggetuige mag zijn van de interactie dus twee of meerdere personen en daar je eigen gedachtes en gevoelens op los laat gaan? Zo’n moment maakte ik deze week mee bij een simpel boodschapje bij de Jumbo.

Ik was even vergeten, dat ik die hele dag niet thuis zou zijn. Dus een paar crackers en wat brie waren geen overbodige luxe om mijn maag te vullen. Bij de kassa kwam ik een vrouw tegen met twee tassen vol boodschappen en ik zag dat ze haast had. Ik liet haar met een glimlach en een armgebaar weten dat ze best voor mocht gaan. Misschien een beetje een gekke keuze, maar ach ik wist toch dat het nog even ging duren voordat ik naar mijn volgende afspraak moest gaan.

Snel begon de mevrouw voor mij al haar boodschappen op de band te leggen. Een ontzettend vriendelijke caissière begroette de klant die tegenover haar stond. Normaal gesproken zou je verwachten dat een klant deze begroeting wel beantwoord, maar deze mevrouw bleek vooral druk  bezig te zijn met haar tassen uit te schudden. De klant keek heel even op om te ontdekken, dat de caissière al was begonnen om haar boodschappen te scannen en ze begint gauw haar tassen te vullen.

Terwijl ze daar nog mee bezig is, vraagt de caissière of ze nog koopzegeltjes wilt en of ze de bon wilt ontvangen. Maar er komt geen reactie van de overkant. Ik merk dat de dame achter de kassa er niks van begrijpt. Heel even word ik in mijn geheime positie ontdekt en glimlacht ze naar me en natuurlijk glimlach ik even terug. Wanneer de klant klaar is met het inpakken van haar boodschappen, kijkt ze de caissière aan en zegt maar één woord: ‘BON’. Het duurt even voordat de dame achter de kassa het begrijpt. Dus de klant herhaalt het nog een keer: ‘BON, BON.’ Ik hoor de kassamedewerkster bijna denken: ‘nou dat is onbeschoft.’

De klant wilt bijna vertrekken, maar draait zich nog één keer om en kijkt mij glimlachend aan. Ik gebaar met mijn handen: ‘Fijne middag Heidi, tot 4 april.’ Ineens merk ik naast mij een realisatie ontstaan. Deze mevrouw is niet onbeschoft, maar ze is doof.

Deze lieve mevrouw was mijn gebarentaaldocent van deze ochtend geweest.

Foto: ambassadeur Heidi Ekkelenkamp

Geschreven door ambassadeur Libby Buhrmann